Hissiz Adam

Bir ara Mehmet Ali Erbil patlaması yaşamıştı Türk Sineması, buna eşlik eden dersaneli filmler, acınası bir takım ecinni altyapılı korku filmleri de eklenince herkes aynı şeyi demişti: "Türk Sineması Hollywood'un eline verecek!"

O dönemde de karamsar çizgimi sürdürüp bunun gelip geçici bir heves olduğunu iddia etmiş, hatta ilave etmiştim: Türk Sineması ekmeğini altyazılı film izlemek istemeyenlerden çıkarmaktadır. Altyazılı filmden kastım sadece izleyicinin bilmemkaç fontluk yazıyı filmle eşzamanlı takip ettiği film değil, aynı zamanda farklı bir coğrafyanın ve farklı bir kültürün üzerine inşa edilmiş filmdir.

Neyse, konudan sapmayalım. Yine bu tarz bir Türk Filmi furyası başladı salonlarımızda. Yine, yeni, yeniden Yeşilçam altın dönemini yaşamakta. Yerli sinema sektörü kriz zamanında dahi aslanlar gibi gişesini yapmakta. Bu gişeye katkımı ben de yapmak zorundaydım ve nihayet "Issız Adam"ı izledim. Ya da baktım. Issız Adam'a bakmak. Göz atmak.

Önyargılarım o kadar fazlaydı ki kapıda onlaraa da bilet almam gerekeceğinden hepsini dışarıda bıraktım. Açıkçası etrafımda dönen Issız Adam geyiklerine elimden geldiğince uzak kalmıştım. İlişki üzerine bir film olduğunu ve sayesinde eski 45liklere rağbet patlaması yaşandığını biliyordum. Ama sevgili okuyucu; ister bana marjinal olma çabasında ergenmişim gibi bak istersen g.tü kalkık bir herifmişim gibi davran ama söylemeden geçemeyeceğim: kitlelerin peşinden koştuğu değerlerden kaçmaktayım. Belki de sırf bu yüzden Issız Adam'a gidişim bu kadar ertelenmişti. Dediğim gibi, önyargısız bir şekilde izlediğim filmde en az üç kez kahve bardağımın kenarıyla bileklerimi kesmeye çalıştım, muvaffak olamadım. Klişe üzerine klişe, oturmamış karakterler, abartı oyunculuklar, araya sıkıştırılmış Çağan Irmakvari aile problemleri derken epey bir efor sarfettim salonda.

Ama çıktığımda bir şey öğrenmiştim. Memlekette sinema sektöründen ekmek yemek istiyorsan perdeye yansıttığın şeyde izleyici kendisini (daha doğrusu olmak istediği alt benliğini) bulmak zorunda. Unutulamayan sevgili, racon kesen mafya adamı ya da direkt Cem Yılmaz'ın kendisi. Yoksa işin cidden zor.


Not: Bu arada Müzik CDleri çift kaşarlı tost değildir, sesler en az o 45'likler kadar sıkıştırılmamıştır. Ha Alper Bey işporta tezgahındaki mp3 CDlerini kastediyorsa o başka. Ama sanmam, koskaca şef, bilmemkaç liralık şaraplar içip işportadan CD almaz değil mi?