Baydım Lan!!!

Birisi karşıma çıkıp güzel bir haber versin artık bana. Herşey mi kötü gider bir insanın hayatında. Gönül işleri zaten dengesiz, finansman olayını kanıksadım bile, okul bir yandan kıstırdı beni köşeye. Tüm bunlar olup biterken kafamda alşam için güzel bir plan bile hazırlamıştım. Evimi toparladım, abur cubur birşeyler hazırladım, maçı izleyip arkasından kitap okuyarak uyuyacaktım diyordum ki telefon geldi, abimi acilen ameliyata almışlar. Abimden öte en iyi dostum diyebileceğim bir insan ameliyata giriyor ve ben elim kolum bağlı kalıyorum. Berbat bir gece. Uyku haram, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Derdimi kime anlatayım ki? Annemler telaşlanmasın diye onlara söylememe kararı almışlar, ev arkadaşım kilitlenmiş bilgisayarına, oyun oynuyor, anlatabileceğim diğer yegane dostum ise başka dostlarıyla görüşmek istiyor.

Sinirliyim. Çok nadir sinirlenirim. Ama bir şeye sinirlenip onun acısını başkasından çıkarmam. Genelde içimde patlar sinirim ama bu kez farklı, hissediyorum. Çok feci şeyler olacak, bir kaç gündür eşiğinden dönüyordum zaten.

Sakin olmam lazım, müzik ile terapi yapmaya çalışıyorum ama algılarım iyice açılmış, her nota yankılanmakta kafamda, uğultu duyuyorum sadece. Elim istemsizce kasılmakta. Şunları bile zor yazıyorum.

Demiştim ya bir önceki post'ta: insanlar beni dinlemiyor, sadece duyuyor. Halbuki kırmak istemediğim tek tük insan var hayatımda ve hepsine en az birer kez "Kolay sinirlenmem, ama patlarsam etrafımda olma." demişimdir. Bir tür EULA gibi bu aslında, ben şartlarımı baştan koymuşum. Uyup uymamak onlara kalmış. Artık vicdan azabı çekmeyeceğim. Setup'ımda "I agree" butonuna basmadan önce iyice okusalardı sözleşmemi.

Bu sebeplerden dolayı bir süre yaz(a)mayabilirim. Özleyen de yok nasılsa. Ne bileyim, belki de bir daha hiç yazmam.