Olimpik de bana mı Olimpik?

Pekin Olimpiyatları dün sona erdi. Açılış töreni kadar görkemli olmasa da yine çok alengirli bir kapanış seremonisi ve yılışık Jackie Chan gülümsemeleri ile bir olimpiyata daha veda ettik. Ne kadar da iyi ettik, zira 15 gündür her akşam kanepeye bağdaş kurup günün özetini izledim, son hakkında olimpiyat rekoru kıran uzun atlamacı kıza iç çektim, bayrak yarışlarında değişimi beceremeyen takımlara sinirlendim, yüzücüler suya atladıkça ben serinledim ve nihayet bitti bu ızdırap.

Ben sporu severim, yalnız tek şartım bu sporun benim üzerimde uygulanmamasıdır. Misal dün akşam İspanya Süper Kupası, İtalya Süper Kupası ve Antalyaspor - Beşiktaş müsabakalarını dönüşümlü olarak izledim, denk gelse Nadal - Federer maçını da araya sıkıştırırdım. Ama ver elime bir badminton raketi, ancak sinek kovalayabilirim.

Dediğim gibi sporla tek ilgim izleyici boyutunda olduğudan çevremdeki insanların hedefi olabiliyorum bazı bazı. En son arkadaşlarla halı saha maçına gittiğimizde 10 dakika sahada dolaşmıştım, sonra ilk fırsatta arabaya sotelediğim füme takım elbisemi çekip saha kenarından oyuncularımı bir maestro gibi yönlendirmeye çalıştım. Yalnız saha içerisindeki bir takım şanssızlıklar yakamızı bırakmamıştı ve ben o akşamın bilançosu olan bir tepsi baklavayı takım elbisenin iç cebine iğnelediğim kara günler için sakladığım 100 avroyla ödemiştim. Önümüzdeki maçlara da pek bakamamıştım haliyle.

Spordan uzak durmamın sebebi size göre tembellik gibi gözükebilir. Asla! Ben bedenimi koruyorum. 10-12 senemi futbola verip de bir gün çapraz yan bağlarım koparsa, aktif futbol hayatım sona ererse diye ödüm patlıyor. Bu sebepten ötürü asla spora bulaşmıyorum, bulaşamıyorum.

Bana sporu öven, yücelten laflar hazırlayan varsa o arkadaşı özel yaptırdığım kabinde PES oynamaya davet ediyorum. Maçbaşı 5 gol ortalaması yapmazsam beni tüm Pekin ahalisi düdüklesin.